Πολλούς
μήνες πριν τις εκλογές, κυρίως στο διαδίκτυο, αλλά και σε εφημερίδες, έντονος
ήταν ο διάλογος περί ενώσεως, η οποία πρέπει να πραγματοποιηθεί στον λεγόμενο
(κακώς) εθνικό χώρο.
Μια ατέλειωτη γκρίνια και μεγαλόσχημες εκφράσεις για έναν
σχηματισμό που θα ξεπερνούσε το 10% και θα ήταν κυρίαρχος του πολιτικού
παιχνιδιού από ανθρώπους πολιτικά ανύπαρκτους, οι οποίοι είχαν όλοι ένα κοινό
χαρακτηριστικό: δεν ήσαν στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και πολεμούσαν με βρώμικο και ύπουλο
τρόπο την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ! Μάλιστα, αρκετοί απ’ αυτούς (και συνεχίζουν το ίδιο
παραμύθι) ισχυρίζοντο ότι δεν έχουν τίποτε με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αλλά με τον
Μιχαλολιάκο που τους έφταιγε για όλα. Σε τι τους έφταιγε; Ότι επέτυχε να
οδηγήσει ένα πολιτικό Κίνημα, χωρίς την βοήθεια κανενός στην Βουλή κι όλοι
αυτοί είχαν χωρίς εξαίρεση αποτύχει στην προσπάθειά τους αυτή στο παρελθόν.